Schlanders 2017

De Vinschgau (Val Venosta) strekt zich over een lengte van 80 kilometer uit van de Reschenpass tot aan Meran in Süd-Tirol. Door het dal stroomt de rivier Etsch die ontspringt aan de Rechsenpass en na 415 kilometer ten zuiden van Chioggia in de Adriatische Zee stroomt.. Rondom het dal komen de bergtoppen regelmatig boven de 3000 meter uit, met als hoogste König Ortler (3.905 m).

Het veelal zonnige Vinschgau kenmerkt zich door de vele fruitteelt zoals appels, druiven en aardbeien. Appelbomen allemaal geënt op in Nederland gekweekte stammen. Circa 12% van alle in Europa geteelde appels komt uit dit gebied, met een opbrengst van ruim 1 miljoen ton per jaar. 

Ongeveer in het midden van het dal ligt Schlanders op een hoogte van 738 meter. Wij verblijven hier in het 4 sterren Parkhotel ‘Zur Linde’.

We schrijven donderdag 27 juli. De voorbereidingen zijn al veel eerder gestart. Al ruim een jaar voor deze datum. Het is 04.00 uur in de morgen. Bij station Oldenzaal stappen de eerste reizigers in de bus. Aan het stuur Eric olde Hendriksman. Om 04.30 uur volgt een grote groep in Hengelo en de laatsten om 05.00 uur in Haaksbergen. Met 46 deelnemers en één chauffeur op weg naar onze 1 e stop van de reis bij Raststätte Siegerland. We zijn er om 07.30 uur en hebben er dan 220 kilometer opzitten en moeten er nog 710. Hier vindt de chauffeurs wissel plaats. Erik IJdens gaat de komende 9 dagen met ons rijden. We kennen elkaar al jaren, de laatste twee jaar rijd hij met ons. Het gaat voorspoedig, om 10.15 uur schuiven we aan bij Jägerhof in Weibersbrunn voor de Kalte Platte. Na een uur rijden we weer, de maag rijkelijk gevuld. Het gaat goed tot aan de grensovergang Duitsland Oostenrijk. We staan drie kwartier stil voor de tunnel bij Fussen. Waarom is nog steeds een raadsel. Langzaam begint het weer te rijden. Op de Fernpass weer een file, nu veroorzaakt door asfaltering werkzaamheden.     Met een vertraging van ruim een uur bereiken we de Rechsenpas. De eerste contacten zijn al geweest met ons hotel: Parkhotel Zur Linde.

Bij aankomst daar om 20.00 uur worden we zeer hartelijk ontvangen door chef en cheffin, Peter en Renate Laimer. Ook aanwezig zijn de ons bekende serveersters Yvetta en Katharina. We worden onthaalt met een toespraak en een glas Procecco. Hoe mooi kan het zijn!

Om 20.30 uur beginnen we te smullen aan ons 1 e diner met als hoofdgerecht kip. Daarna de koffers naar de kamers, een goed glas wijn, bier of iets anders op het terras en dag 1 komt ten einde.     Vrijdag 28 juli kunnen we om 07.30 uur aan het uitgebreide ontbijt beginnen. Volgens afspraak begint Peter Laimer om 10.00 uur met een rondleiding door Schlanders. Als laatste brengen we een bezoek aan de Pfarrkirche Mariä Himmelfahrt, die met zijn 97 meter hoge toren de hoogste kerk is van de Vinschgau.. Hier begint Peter zeer ingetogen een lied te zingen. Voor velen een emotioneel moment.

Om 12.30 uur genieten we van goulash met brood in het hotel, het ontbijt van de laatste ochtend in Schlanders hebben we hiermee op.

Om 13.15 uur gaat de bus met 14 passagiers naar het kleinste stadje van Sud-Tirol: Glurns.     Met 32 wandelaars gaan we op stap. We willen via een Waalwege naar Kortsch. De beschikbare kaarten wijken behoorlijk van de werkelijkheid af. Via een omweg komen we in Kortsch. Na een verfrissend drankje in deze plaats lopen we naar het kerkje St. Ägidius. De kerk waarvan de oudste gedeelten stammen uit 1283 is gebouwd tegen de zogenaamde Hang des Sonnenberges. Door zijn witte pleisterwerk is dit kerkje vanuit de wijde omgeving te zien.

De activiteiten commissie begint met haar eerste activiteit. Ik zit op de berg naast….’ Hilariteit alom, wat een fantastische sfeer.

’s Avonds krijgen we een Schweinehackse (geroosterde varkensschenkel) als hoofdgerecht, nog even naar het dorpsfeest dat eens in de vier jaar wordt gehouden in het centrum van Schlanders, en weer zit er een dag op.  ‘Waalwegen’ – wandelpaden langs oude Zuid-Tiroolse irrigatiekanalen. Deze komen veelvuldig voor in de Vinschgau. In Oostenrijk heten ze Stollen en in Zwitserland zijn het Suonen.

Volgens vast patroon beginnen we zaterdag 29 juli om 07.30 uur met een stevig ontbijt. Om 08.45 uur stappen we in de bus. Renate komt aangerend, er is een tand gevonden op een ontbijtbord.    Hilariteit alom. De bus brengt 22 personen naar Latsch waarvan er 19  met de Seilbahn omhoog gaan naar St. Martin im Kofel op 1.776 meter. Via een rust bij Ratschill op 1.285 meter lopen we bovenlangs Goldrain en Vetzan terug naar Schlanders. Ook hier is de te volgen route zeer matig aangegeven met als gevolg een extra rondje door de Sonnenberg.

3 personen kiezen ervoor om via Waalwegen terug te lopen naar Schlanders. Voor beide tochten geldt dat ze zwaarder uitpakken dan gedacht, voor een enkeling te zwaar.

De bus rijd verder en brengt een bezoek aan de Dolomieten. De rit gaat via Meran en Bozen naar de eerste stopplaats Molveno aan het Lago de Molveno, één van de mooiste meren van de Dolomieten. Verder gaat het via San Lorenzo Dorsino, Tione di Trento, Pinzolo, Dimaro, Fondo, Lana en Meran terug naar het hotel. Een schitterende rondrit met een totale afstand van 335 kilometer.

Tijdens het diner een behoorlijke regenbui waardoor het lekker afkoelt. Met een jasje aan ’s avonds op het terras, het is er gezellig met de karaoke.

Zondagochtend weer hetzelfde ritueel. Stevig ontbijten, buiten is het nu heerlijk fris. De wandelaars vertrekken om 08.00 uur met de bus naar het Schnalstal naar de Vernagtstausee op 1.690 meter. Hier splitst de groep zich in drie-en. 6 klimmen er naar de Similaunhütte op 3.019 meter, waar het goed vertoeven is,  in de Ötztaler Alpen. Een goed begaanbaar pad omhoog dicht langs de Tisenjoch, de vindplaats van Ötzi, de Gletschermummie van circa 5300 jaar oud. Zij zijn ongeveer 7½ uur bezig.     Een tweede groep met 13 personen gaat langs de zuidkant van de Stausee naar de Grubalm op 2.189 meter en daarna naar Berg Alm op 2.211 meter. Tussen de beide almen een prachtig uitzicht over de donker blauw/groene Stausee.  Daarna dalen ze af naar de Stausee. Een tocht van circa 7 uur inclusief de gezellige rusten bij beide almen waarbij de Berg Alm een bewirtschaftete Hütte is.

Een groep van 14 personen loopt een rondje om de Vernagtstausee waarbij ze zelfs over twee hangbruggen moeten. Zij doen over de 10,2  kilometer en 480 hoogte meters 5 uur.     De toeristen (11 personen) vertrekken om 13.00 uur met de bus van ons hotel ook naar het Schnalstal. Zij rijden tot achterin het dal tot aan Kurzras. De meesten stappen daar in de Bahn die naar de Grawandhütte gaat op 3.205 meter hoogte. Een prachtig uitzicht over de gletsjers van de Ötztaleralpen en de Texelgruppe is hun deel.

Om 17.00 uur vertrekt het gehele gezelschap van Vernagt naar Schlanders.

Om 19.00 uur  staat weer een lekker diner ‘zondagsverrassing’ klaar. Hoewel klaar, tijdens het eten een behoorlijke onweersbui met harde wind en regen. Door de onweersbui viel de stroom uit in een deel van de hotelkamers en in de keuken. De schnitzels komen voor een deel een beetje later op tafel dan gepland.

De avond wordt afgesloten met een muzikaal optreden van chef Peter, maar dit komt niet geheel uit de verf, wij buiten op het terras en hij binnen. Peter gaat ons vanavond verlaten, hij gaat met een zanggroep enkele dagen naar Zweden.

Maandagmorgen wijken we iets van het vaste stramien af. We ontbijten al vanaf 07.00 uur.

Om 07.30 uur vertrekken we met 17 wandelaars naar de Stelvio, naar Trafoi op 1.532 meter. Net voor Trafoi bij Kehre 48 (Tornante) gaat het nog redelijk, bij Kehre 47 wordt het erg krap en steil. Met enig steekwerk komen we ook hier door. In Trafoi nemen 5 personen de Furkenbahn naar 2.153 meter met schitterende uitzichten over het Ortlermassief met als middelpunt de 3.905 meter hoge Ortler.     12 personen stappen over op de lijndienst die de laatste 46 haarspeldbochten naar de Stilfser Joch op 2.758 meter maakt. Onderweg naar boven horen we dat onze touringcar in Kehre 47 met ‘de kont aan de grond zit’ en niet meer voor of achteruit kan. De brandweer is gebeld en die zijn snel met 3 auto’s en 6 personen ter plaatse. Met hun deskundigheid is na ongeveer 45 minuten alles weer rijvaardig. Er is inmiddels een behoorlijke file ontstaan aan weerzijden van de weg maar niemand raakt er van aan de kook. De brandweer niet en ook de politie niet. Met een fooi van € 60,-- zijn ze dik tevreden. Het komt zeker eens in de week voor dat dit gebeurt. Bij navraag tijdens onze voorbereiding in mei bij meerdere plaatselijke inwoners zeiden ze ons dat er geen problemen waren met een bus van ruim 14 meter om tot in Trafoi door te rijden. Ja, ja die Italianen!

Bij aanvang op de Stilfser Joch met de wandeling weten we dat alles weer rijd en er geen noemenswaardige schade is. Het doel vandaag is een gemoedelijke afdaling naar de Furkenbahn op 2.153 meter. Het is een geweldige wandeling, wat een overweldigend panorama. Bij de Furkenbahn komen we onze 5 andere wandelaars op het terras tegen. We eten en drinken wat en gaan met de stoeltjeslift omlaag naar Trafoi. We pakken hier de lijnbus, eerst naar Stilfs om daar over te stappen op een andere lijndienst die ons naar Spondinig brengt. Het laatste stuk moeten we met de trein naar Schlanders. Helaas zien we de trein net vertrekken. Dat betekent een uur wachten.     Intussen weten we dat de bus met 22 personen naar Landeck in Oostenrijk is gereden met als halteplek hotel Schrofenstein in Landeck  De rondrit naar Zwitserland zit er niet in. Door het oponthoud bij Trafoi is de tijd te kort voor een lange rit door Zwitserland. Er is echter nog een probleem voor deze rit. Door heftig noodweer in de Unter Engading zijn de Ofenpass en de Fluelapass gesloten voor alle verkeer, en juist daar moeten we over heen om in St. Moritz te komen.

Contact met de bus  leert dat onze bus eerder in Spondinig is dan de trein, de keuze is dus snel gemaakt. 

3 personen verkiezen om deze dag in de buurt van ons hotel te blijven en 4 personen gaan met de trein naar Meran. ’s Avonds voor het diner zingen we voor de jarige Melvin.

We brengen een wijziging in het programma aan. We wisselen de programma’s van dinsdag en woensdag om, de taxi’s die we nodig hebben voor dinsdagmorgen zijn niet beschikbaar.

     Dinsdagmorgen is alles is weer tot rust gekomen, we ontbijten om 07.30 uur en vertrekken om 08.15 uur met 45 personen. Melvin blijft in het hotel. De wandelaars stappen uit in Laas op 866 meter. We splitsen direct in drie groepen. 1 groep met 6 personen lopen van Laas met de rivier Etsch (Adige) mee naar Schlanders. De tweede groep met 11 personen volgt de derde groep met 12 personen tot Kleinalbl op 1.588 meter. Hier is het te volgen pad richting Göflan moeilijk te vinden maar het lukt. Via een paar steile afdalingen door weilanden komt alles goed. De derde groep klimt door tot aan de Göflaner Alm op 1.826 meter. Het zweet komt er bij de klimmers goed uit. Tegen 16.00 uur zijn de wandelaars allemaal weer bij het hotel.     De touringcar gaat vandaag de rit naar Zwitserland maken. De passen zijn nog niet berijdbaar we nemen een alternatieve route. In St.Moritz zien we de peperdure auto’s van de jetset, de al even dure Zwitserse horloges en nog veel meer luxe artikelen. Na een mooie rit van ruim 300 kilometer door de schitterende Unter Engading komen ook zij weer veilig bij het hotel.

Voor vanavond staat een grill op het programma. Plan was om dit buiten te doen maar er is weer onweer en regen op komst. Dan maar in de smoorhete zaal binnen. We halen het overheerlijke eten van buiten en smullen er binnen van. Nog voor de hoofdmaaltijd worden we verrast met de prachtige act ‘Anton op de bok’. Een schitterende actie vanuit de activiteiten commissie. Als nagerecht krijgen we een heerlijk frambozen toetje.

     Woensdagmorgen stappen we met 31 wandelaars in de bus waarmee we om even voor 09.00 uur aankomen in Ennewasser in het Martelltal. Daar stappen we over in twee taxi’s die ons naar Stallwies brengen op 1.931 meter. Een groep van 4 personen gaat beginnen aan de klim naar de Laaserspitze. Een zware klim naar 3.305 meter. Mede zwaar door het warme weer.     Een andere groep met 14 personen begint direct aan de wandeling over de Marteller Höhenweg en weer een andere groep met 13 personen doen zich eerst te goed aan Butemilch mit Eerdbeern of iets anders lekkers bij Stalwiess. Daarna beginnen zij aan de Waldbergbauernweg.

Alle drie prachtige uitdagingen in een bijzonder mooi Martelltal. Om 16.30 uur zijn de wandelaars weer bij elkaar. Bennie Bosman met een blessure aan zijn scheenbeen, opgelopen tijdens een akkefietje op een berghelling. We genieten van de prachtige vergezichten onder het genot van een drankje. Om 17.00 stappen we weer in de taxi naar Ennewasser.

Daar staat onze touringcar gereed. De toeristen waren hier ook. Voor hen niet zo’n interessante dag mede omdat onze bus niet verder kon i.v.m. wegwerkzaamheden nabij Martell.

’s Avonds toch maar even met Bennie naar de eerste hulp van het ziekenhuis. 9 hechtingen en alles zat weer aan elkaar maar wel met de boodschap: geen bergwandelingen meer deze reis.

     Het is alweer onze laatste dag in de Vinschgau, donderdag 3 augustus. Vandaag staat een prachtig programma klaar. We gaan met 26 personen naar de voet van de Ortler naar het plaatsje Sulden. De bereikbaarheid van Sulden hebben we begin juni bij de ‘Vinschgauer strassendienst’ na gevraagd. Geen probleem, de krappe haarspeldbochten zijn begin 2016 breder gemaakt zodat ook bussen van ruim 14 meter lengte omhoog kunnen. Er staan veel en heel grote hotels die bereikbaar moeten zijn voor dit soort bussen ist ons gezegd. Dus omhoog en het kon maar vraag niet hoe. Met vakkundig manoeuvreer werk en veel steken komen we de eerste 4 haarspeldbochten door. Bij de haarspeldbochten verder achter in het dal is het geen probleem meer. De spanning zit er bij een paar mensen goed in. Toch niet weer vast rijden.

Ik besluit mee naar beneden te gaan, onze bus gaat niet meer omhoog. Een alternatief bedenken voor de toeristen die nog beneden zijn.

Intussen zijn 16 klimmers in Sulden met de Langestein Bahn naar op 2.230 meter gegaan. Doel is vandaag is de Tabarettahütte op 2.556 meter en vervolgens de Payerhütte op 3.029 meter. Wegens tijdgebrek is de Payerhütte net niet gehaald. 10 wandelaars hebben een rondwandeling gemaakt in de prachtige omgeving van Sulden met enorme uitzichten op de Ortler.

De toeristen, 14 in totaal  vertrekken om 12.15 uur met onze bus naar Spondinig. We stappen over op de lijndienst naar Sulden, een prachtige rit van circa 50 minuten. Hier hebben allen kunnen genieten van de rust en vergezichten. Om 15.45 uur stappen de eersten weer op de lijndienst naar beneden, de rest pikken we op in het centrum van Sulden. Enig geharrewar over het aantal passagiers in de bus, die overigens nog niet helemaal vol was want er zijn 26 staanplaatsen die niet allemaal bezet zijn, komen we weer veilig aan in Spondinig. En    dat voor de heen- en terugrit voor € 2,00 per persoon.

Met onze touringcar rijden we terug naar ons hotel waar we om 19.00 uur aanschuiven aan een Italiaans diner: Ossobuco.

7 personen verkiezen deze dag naar Meran te gaan, naar de prachtige tuinen van Trauttmansdorff.

Tijdens het diner wordt onze chauffeur Erik gehuldigd als kampioen buschauffeur 2017.

We worden getrakteerd op een optreden van ‘Gerhard und Joseph’ en zetten nog enkele keren in met: ‘De deure, de deure, wie steet der vuur de deure, dat vroagt wie oons of.’. Na het geweldige diner sluit Katharina af met een paar geweldige zangnummers.

Dan, helaas, gaan om 21.00 uur de koffers in de bus. Daarna blijft het nog lang gezellig op het terras.

Vrijdag morgen 4 augustus rijden we om 04.30 uur, zonder ontbijt zoals afgesproken, weg van Schlanders. Via de Rechsenpass verlieten we Italië. We rijden een stuk door Oostenrijk om dit land via de Fernpass bij Fussen te verlaten. Bij Raststätte Algauer Tor in zuid Duitsland maken we de eerste stop. Een ontbijt gaat er wel in. Dan rijden we door tot ons lunch adres Jägerhof in Weibersbrunn voor de Kalte Platte. Na een uur rijden we verder naar Siegerland waar onze Erik de chauffeursstoel verlaat en Johan Westerhof zijn plaats inneemt.

Helaas komen we nu in files terecht, even stilstaan, stukje rijden. Om 19.00 uur komen we goedgemutst in Hengevelde aan voor ons afsluitend diner bij Hof van Twente. Een geweldige ontvangst en diner, het traditionele gedicht van Emmy en dan het afscheid nemen van elkaar.      

Het waren 9 fantastische dagen. Alles zat dit jaar mee. Geweldig weer geschikt voor zowel toerist als wandelaar. Een kwalitatief zeer goed hotel, goed van eten, kamers en vriendelijkheid.

Een super chauffeur beloont met een eremedaille. En een fantastische groep mensen, met twee uitblinkers: Opa en oma op pad met de keender.

Tot ziens allen.