Bergwandelen, de makkelijkste vorm van bergbeklimmen

 De natuur heeft de mens geschapen om te bewegen, niet om te zitten. En al helemaal niet om achter een bureau te gaan zitten. Gelukkig heeft de westerse mens dat intussen onderkend. De tegenwoordig zo populaire outdooractiviteiten zijn een duidelijk en wenselijk teken daarvan.

Wandelen is de makkelijkste vorm van het outdoorleven. Met een goede uitrusting van stevige schoenen, kleding die je beschermt tegen weer en wind en een rugzak ben je in principe klaar.

In ieder stukje vrije natuur is het mogelijk te wandelen. Het buitengevoel wordt gratis meegeleverd. 

Het wandelen is ook een van de gezondste en meest effectieve vormen van outdooractiviteiten, wanneer je het enerzijs niet overdrijft en anderzijds niet in je nette pak op zondagmiddag een paar minuten op horizontale wegen loopt.  

Hoe wandel je ?

Daarover hebben zich al veel geleerde koppen uitgelaten en hele stapels papier over volgeschreven. En dat terwijl het wandelen zo eenvoudig is: je moet gewoon de ene voet voor de andere zetten, verder niets. 

Het ligt anders wanneer de ongeoefende bergwandelaar te maken krijgt met steil terrein en luchtige passages. Door oefening kan men wennen aan dit soort zaken, maar dat kan vaak een hele poos duren. Er zijn echter ook mensen die last hebben van regelrechte hoogtevrees, een panische angst voor dit soort passages. Eenieder die hier last van heeft weet dat en zal alles boven alles proberen om dit soort situaties te vermijden. In een groep kan men zoiets niet verborgen houden. Anderen zullen daarop, indien nodig, te hulp schieten.

Mensen met een (lichte) evenwichtsstoornis kunnen in steil terrein eveneens in moeilijkheden geraken. Om erachter te komen of er zich zo iemand in de groep bevindt, moet men iedereen maar eens vragen een (wandel)stok op de hand of op de voet te laten balanceren. Hoe moeilijker dit gaat, des te slechter het met het evenwichtsgevoel van die persoon gesteld is. Deze mensen lopen in steil terrein voorzichtiger, omdat ze onzeker zijn. Men kan het ook op iemands gezicht aflezen.

  Ø  Tips

ØSlechts drie tips zijn bij het bergwandelen ter harte te nemen, omdat minder ervaren wandelaars steeds dezelfde fouten maken:

·         Ook in neigend (lichthellend) terrein altijd zorgen dat de hele schoenzool op de grond staat; zo heeft de voet meer grip.

·         Alleen op zachte ondergrond (sneeuw en firn) wordt op de vookant (stijgen) en achterkant (dalen) van de schoen ...gelopen.

·         In steil terrein, of het nu om een weide-, bos- of sneeuwhelling gaat, moet men zoveel

·mogelijk rechtop lopen en staan. Als men zich in de richting van de helling buigt, omdat men denkt meer grip te hebben, ondervindt men een neerwaartse krachtenvector, evenwijdig aan de helling (glijden). Hierdoor kan men makkelijk uit evenwicht raken.

 Stokken ?

Er worden talloze modellen van verschillende fabrikanten aangeboden. De stok met een licht gebogen handvat is handzamer dan de normale, rechte greep. De pols hoeft daardoor niet constant in een onnatuurlijke houding te staan.

Een stroeve kunststofmantel van 30 cm lang, direct onder het handvat, vergemakkelijkt het vasthouden van de stok op deze plaats bij het passeren van niet te steile hellingen.

 Fotograferen in de bergen soms levensgevaarlijk ?

Iedere bergwandelaar, bergbeklimmer of rotsklimmer, die op een top aankomt en een foto- of videocamera meesjouwt, wil deze bijzondere gebeurtenis op de gevoelige plaats vastleggen. Met het topkruis, vanzelfsprekend. Het nageslacht moet tenslotte van deze heldendaad weten.

Sinds er foto- en videocamera's zijn, gebeuren er steeds weer ongelukken, regelmatig met ernstig letsel of zelf de dood tot gevolg hebbend, omdat een 'kiekje' op de top alleen dan mooi is, wanneer het terrein rond de top mooi en steil wegvalt. Het wordt nog mooier wanneer het model zo dicht mogelijk aan de rand van de afgrond staat.

Let op!!! De wetten van de zwaartekracht zijn ook van toepassing op de fotograaf en ook voor diegene die in de mooiste pose op de foto wil.

De bekende grap met het zinnetje: 'nog één stapje terug' is te luguber om er hier dieper op in te gaan.

 Hart en bloedvaten

 Hart en bloedvaten moeten functioneren want de berg is onschuldig

Wanneer het tijdens het klimmen tot een stoornis in de bloedsomloop komt, hebben de bergen en het klimmen daaraan geen schuld. Het is de mens, c.q. zijn gezondheid, die hem parten hebben gespeeld. Het slachtoffer zou hetzelfde infarct hebben gehad wanneer hij of zij een fietstocht gemaakt zou hebben of een andere vergelijkbare lichamelijke inspanning geleverd zou hebben.

Het looptempo is de doorslaggevende factor. Een te hoge inspanning kan sneller tot een stoornis in de bloedsomloop leiden dan een normale fysieke belasting. Tijdens het lopen moet men nog kunnen praten met zijn tochtgenoten of in ieder geval nog logisch na kunnen denken. Als men met niemand meer wil (of kan) praten, gaat men te snel. Wanneer het logisch nadenken niet meer lukt, omdat men zich alleen nog maar op het tempo kan concentreren en de interesse in de omgeving verliest, dan gaat men veel te snel. Het wordt dan de hoogste tijd het tempo behoorlijk te drukken. Naarmate de inspanning toeneemt, neemt het concentratievermogen af. En met de afname van het concentratievermogen neemt het gevaar op evenwichtsverlies weer toe terwijl het vermogen om (willekeurig welk) gevaar tijdig te herkennen, juist afneemt.

Het is minstens zo belangrijk om de frequentie en de diepte van de ademhaling in de gaten te houden. Wie slechts oppervlakkig en snel kan ademen loopt in ieder geval te snel.  

Halte die Klappe, du brauchts die Luft

Hoewel men altijd in staat moet blijven om logisch na te denken en daar waar nodig te praten geldt een duidelijke stelregel in de bergen:

Halte die Klappe, du brauchts die Luft (Houdt de mond je hebt de lucht hard nodig)

Praten kost namelijk erg veel enrgie, energie die aangewend moet worden om te lopen c.q te klimmen of dalen.

Verder is het zo dat door ons geklets onderweg het aanwezige wild wordt verstoord. Willen we dieren onderweg zien, ook dan geldt: blijven ademen en niet praten. 

Niet allen lichamelijke maar ook psychische belastingen als angst, onenigheid, huwelijksproblemen e.d. kunnen een infarct teweegbrengen.Wanneer men van tochtgenoten weet dat ze onder druk staan van problemen in de zakelijke of privé sfeer, dient het tempo bewust wat lager gehouden te worden. 

Aanbeveling: 

Aan het begin van een wandeling, wanneer men bijvoorbeeld bij een parkeerplaats start, moet men het eerste kwartier bewust langzaam lopen. Het lichaam moet zich op de komende duurbelasting kunnen instellen. Daarna kan het tempo opgevoerd worden. Het is helemaal verkeerd om vanaf het begin stevig door te stappen, zoals zo vaak te zien is. Als het op uithoudingsvermogen aankomt blijkt meestal pas tijdens de wandeling wie het sterkst is.  

Bron van bovenstaande:

Veiligheid en risico in de bergsport van Pit Schubert (Nederlands talig)

ISBN 90389 13656

Te koop in de betere outdoorzaken.